De brief

Vlak voor je werd gedeporteerd naar de verbrandingsovens, waarvan je op dat moment niets wist waarheen de trein je bracht, kreeg je in Kamp Westerbork van de Nazi’s briefpapier, inkt en een pen. Je mocht een brief schrijven aan familie of vrienden. Veel van deze brieven kwam onverrichter zake terug en werden bewaard, zijn later gevonden en hangen langs de wegen van het Kamp als herinnering. Hartverscheurende verhalen. Als de brief niet terugkeerde, wist men waar men een nieuwe lichting kon ophalen. Verschrikkelijk hé? Hier de rails, met links het stuk van de huidige rails als verbogen beeld van een nieuw begin. Op de achtergrond van het van Joden gestolen bureau en stoel de foto van het Roma-vrouwtje uit de Ghetto, wiens foto beroemd werd omdat zij gekiekt werd vlak voordat de wagondeur sloot en zij werd afgevoerd. Als de stille getuigen van die verschrikkingen. In het doek weggewerkt de tekst uit Klaagliederen 4:18 waar staat: “Zij belaagden ons bij elke schrede, zodat wij over onze pleinen niet gaan konden; ons einde was nabij, onze dagen waren vervuld, ja, ons einde was gekomen!” Een tekst die door Chaim Herzog, een van de oprichters van de Staat Israël uit 1948 is laten inbeitelen op een steen in het huidige museum van Kamp Westerbork.

In zelfgemaakte zwarte lijst.